sábado, 21 de diciembre de 2013

Éramos niños...



Como canta Sabina: “La vida es tan corta y el oficio de vivir tan difícil, que cuando uno empieza a aprenderlo, ya hay que morirse”... es quizás por esa razón, aparte de creencias y costumbres de cada uno, por lo que cada año por estas fechas jugamos a volver atrás, a ser niños, a llenar la casa de recuerdos que nos hagan rememorar aquel tiempo en el que la inocencia, la ilusión y los sueños podían con cualquier otra cosa... Éramos niños y desde luego no sabíamos de aquella lo rápido que se van los años, casi fugaces, que de pronto te ves cumpliendo 50 y se te han pasado como un suspiro... jugábamos y soñábamos, era lo propio y como soñar es de las pocas cosas todavía gratis, os propongo soñar y desear, como cuando éramos niños, con toda el alma, y quizás esos sueños se hagan realidad ¡FELIZ NAVIDAD!











sábado, 14 de diciembre de 2013

Grito de mujer


Hace unos días varios medios publicaron que, según algunos investigadores, fue la momia de un guerrero peruano, extraída hace 130 años en Amazonas, la que inspiró "El grito", del inclasificable Edvard Munch. El pintor asegura sin embargo en las notas de su cuaderno que esta figura con la boca abierta que se tapa los oídos bajo un psicodélico cielo rojizo es producto de una experiencia personal: 

"Caminaba con dos amigos por la carretera; entonces se puso el sol. De repente el cielo se volvió de color sangre y me sobrevino un sentimiento de tristeza, un angustioso dolor me oprimía el pecho; me detuve y me apoyé en la barandilla, increíblemente cansado… Sentí el grito inmenso e infinito de la naturaleza…"

A mí nunca me ha importado en exceso el origen de uno de los iconos de nuestro tiempo, para mí la obra expresionista más inquietante, que quise versionar también, por aquello de que quizás copiando a los genios algo se pegue... 
El de mi foto es un "Grito de mujer", de cualquier tiempo, ante un mundo que hace oídos sordos a su súplica y sigue hablando de sexos en lugar de personas.

sábado, 7 de diciembre de 2013

Símbolo de resistencia
















Hai lugares que son moito máis ca iso, son símbolo de resistencia: á ignorancia, á covardía, á estupidez humana, á falta de respecto polo anaco de mundo que coidaron os nosos devanceiros e deberiamos legar ás xeracións futuras… resistencia á deixadez, á hipocresía, á incongruencia, ao egoísmo… Lugares como as Fragas do Eume, Parque Natural e Lugar de Importancia Comunitaria, espazos naturais de especial conservación, que son indispensables para entender a nosa historia e formas de vida, e que ano tras ano se defenden das agresións e renacen das cinzas nas que a  insensatez e a falta de escrúpulos as quiso converter.


Estas fotografías fíxenas hai unha semana no mesmo lugar que hai un ano e oito meses foi pasto do incendio que asolou unha boa parte deste espazo natural "protexido", cheo de maxia, beleza e boa enerxía.



sábado, 30 de noviembre de 2013

Si lo que sueñas vuela, es Marlango


Sentir que la música es un regalo y que las canciones convierten en especiales pequeños momentos de la vida, es uno de los "efectos secundarios" de asistir a un concierto de Marlango. Pop, soul, blues, jazz, el mundo del cabaret o maravillosas versiones de  clásicos como el inolvidable "Vete" de Los Amaya o "Semilla Negra" de Radio Futura... en el Jofre se despacharon a gusto con una selección de temas pensados e interpretados para emocionar: con la dulce Leonor y su voz intensa, sensual, seductora, llevándonos por mundos, instantes y vidas de otros que conviertes inmediatamente en tuyas… y Alejandro, exultante con su "inesperado" piano de cola, exquisito, conectando con el público desde el minuto uno y contagiándonos en cada palabra, cada historia y cada tecla su pasión por la música y por la vida. Un oasis entre tanta tragedia cotidiana y un auténtico lujo.




























sábado, 23 de noviembre de 2013

Negra sombra


Todo facía presaxiar o desastre como así foi.
A negra sombra tinxiu de loito as praias, as cunchas, as ondas, a escuma da nosa infancia, asolagando tamén as nosas almas.
A esperanza, vestida de branco, loitou con unllas e dentes contra unha secuencia irremediable de destrución - morte - baleiro...
Pero o agoiro cumpriuse de novo.
E unha marea de impasible desidia afundiu no abandono e no esquecemento o espazo onde xorde a vida, o mar, convertido tamén esta vez, no máis fermoso cadaleito.
A Rosalía, Manuel Antonio, Luz e o mar

sábado, 16 de noviembre de 2013

Para Mónica y Guille fue "Un día perfecto"

De La Habitación Roja había oído de todo, que si son un referente ineludible en el pop rock independiente, uno de los grupos a seguir dentro del indie estatal, que si hacen un pop maduro y brillante, que casi cualquiera de sus canciones se convierten en himnos porque tienen ese sonido inconfundible de la banda, que cada uno de sus temas podrían ser verdaderos singles, que practican un pop melódico, de letras tristes y estribillos gozosos... yo os puedo transmitir mi experiencia a través de las fotografías, después de haberlos disfrutado en el Jofre: y creo que lo que podéis ver en ellas es que, además de todo lo anterior, comunican emoción, sinceridad y verdad, conectan con el público que los adora y se siente identificado con ellos, con sus melodías pegadizas, sí, pero llenas de angustias, pasiones, dolencias, desencantos, emociones y música que están por encima del tiempo y de las modas. Más que recomendable.